W opisie pracy autorka mówi, iż jej „oryginalność polega na użyciu realnych przedmiotów (codziennych) w typograficznych, literniczych kompozycjach, które »przekładają« artystyczne osobowości muzyków na język wizualny plakatów”. Przyglądając się dłużej pracom, ich komponentom i zastosowaniu tychże można odnieść wrażenie, że stało się odwrotnie: litery są integralnym elementem kompozycji. Forma graficzna nazwisk wykonawców, które odnajdujemy w gąszczu przedmiotów, jest zbyt delikatna i niekiedy mało czytelna. Czasami układają się one w kształty instrumentów muzycznych, co w przyjętej, dość intrygującej wizualnie konwencji i przy delikatnej typografii może być odebrane jako przegadanie (overdesign). W tym chaosie atrakcyjnych graficznie form trudno zrekonstruować „artystyczne osobowości muzyków”. Zdecydowanym walorem prac dyplomantki jest ich oryginalna i atrakcyjna forma graficzna, przełamująca utarte konwencje wizualnego prezentowania muzyki dżezowej. Konsekwentnie zmieniony został również prostokątny format plakatów na kwadrat (90 × 90 cm), który „narzuca skojarzenie z płytą CD” oraz w prosty sposób może stać się zalążkiem efektownej identyfikacji wizualnej.
(2+3D nr 18)
(2+3D nr 18)