Projekt sięga do jednego z najstarszych rzemiosł – plecionkarstwa. Autorka pragnie przyczynić się do jego ocalenia jako dziedzictwa kulturowego a także wzbogacenia go o nowe możliwości technologiczne. Poza aspektem czysto emocjonalnym i społecznym – jak radość z wyplatania – zwraca uwagą także na walor ekonomiczny i ekologiczny, czyli lokalność używanych surowców oraz samowystarczalność. W swoim projekcie skupiła się na wyplataniu z rogożyny (czyli pałce wodnej) i zaprojektowała nowe formy do wyplatania w warsztacie plecionkarza. Do ich przygotowania wykorzystała współczesne technologie. Zaproponowane rozwiązanie opiera się na wyciętych laserowo w sklejce modułach, które dają możliwość konfiguracji kilku form o różnych wielkościach i wyplecenia wielu zróżnicowanych modeli toreb. Autorka ponadto rozpisała w postaci infografiki zoptymalizowany plan warsztatów plecionkarskich, wykorzystujących także zaprojektowane przeze nią formy plecionkarskie.