„Jakie to dosłowne! PAKA i plakaty z opakowanymi przedmiotami. A poza tym jak grzeczna i szkolna typografia” – to opinia zasłyszana na wystawie dyplomów w krakowskiej ASP. Może tak jest, ale ja odwrócę kota ogonem. Autorka świadomie podążyła tropem dość nietypowej nazwy, tworząc zaplanowany na 3 lata (różne materiały pakowe na każdy rok) system plakatów, ulotek, biletów itp. Banał zmieniła w dowcip, np. w plakacie do eliminacji kabaretowych domyślamy się opakowanego kosza na śmieci (jakie to brutalne) lub eliminującego dosłownie pistoletu. Z kolei w Nocy kabaretożerców już tylko domyślamy się kształtów – nocnika? miski? Spadkobiercy to w jednym roku rodowa szkatułka, a w innej edycji PAKI opakowany balon – czyżby nawiązanie do prapradziadka polskich kabaretów, Zielonego Balonika? Jak widzimy, opakowywanie jest tu tylko spajającym całość środkiem formalnym, prowokującym do zabawy z ukrytą treścią. „Grzeczności” czyli spójności serii, dobrze skonstruowanej hierarchii tytułów imprez oraz rezygnacji z niepotrzebnych ozdobników będę zaciekle bronił. Tym bardziej, że w Krakowie co roku straszy przechodniów „plakat” do bliźniaczej imprezy, Przeglądu Piosenki Studenckiej, przedstawiający nasmarowanego Stańczyka z saksofonem – to jest dopiero banał! Dodam jeszcze, że intencją autorki było wykorzystanie użytych w identyfikacji motywów jako elementów scenografii. Gdy członkowie komisji ujrzeli pracę Ewy Pluty, westchnęli – „wreszcie praca ZAPROJEKTOWANA”.
(2+3D nr 18)
(2+3D nr 18)