Autorzy podjęli się opracowania samochodu specjalnego, co zazwyczaj wykonują duże zespoły projektowe i co w dodatku wymaga uwzględnienia wielu restrykcyjnych norm międzynarodowych. Punktem wyjścia były informacje pozyskane od producenta tego rodzaju sprzętu, Piotra Wawrzaszka z Bielska‑Białej, oraz obserwacje pracy strażaków w podobnym pojeździe przeprowadzone w rzeczywistych warunkach na lotnisku. Projektanci wprowadzili szereg usprawnień, jak np. system poręczy i wysuwanych platform podnoszący bezpieczeństwo, otwierane hydraulicznie drzwi, symetrycznie rozmieszczone wejścia i lepsze usytuowanie foteli, pozwalające bezkolizyjnie opuszczać pojazd – a więc rozwiązania zwiększające szybkość reakcji załogi. Zastosowano też przeszklony dach kabiny poprawiający widoczność, wcięcia w fotelach na zamocowanie butli z aparatami tlenowymi, wewnętrzne żaluzje chroniące przed przegrzaniem i refleksami słonecznymi. W tego rodzaju projektowaniu, mocno obwarowanym wymogami bezpieczeństwa i ergonomii, często pomija się kwestie formy. Autorzy zadbali jednak o zwarta bryłę nadwozia odbiegającą od znanych rozwiązań. Projekt budzi skojarzenia z lekkim transporterem wojskowym. Zważywszy na przeznaczenie pojazdu, ten sposób kształtowania wydaje się nader trafny.