Punktem wyjścia do zaprojektowania serii tych intrygujących mebli były emocje, chęć przywołania poczucia bezpieczeństwa i bliskości. Projektanci czerpali inspirację np. z obserwacji ułożenia ciała dziecka tulącego się do matki. „Chcieliśmy się przekonać czy nasze ciało pamięta te chwile? Czy ułoży się w znajomy kształt w kontakcie ze specjalnie opracowaną formą?” Szczegółowej analizie poddane zostały m.in. pozycje, w jakich rodzice przytulają i usypiają dziecko oraz bawią się z nim, nosząc na barana. Zapisy punktów styku dwóch ciał wyznaczyły siatkę, która posłużyła do kształtowania form mebli. Autorom udało się w inteligentny sposób nawiązać do coraz popularniejszego, zwłaszcza wśród młodych twórców, i interesującego kierunku projektowania, który nie wynika ani z technologii, ani z zapotrzebowania rynku, ani z konieczności rozwiązania konkretnego problemu funkcjonalnego. Wynika jedynie z chęci dostarczenia określonych doznań. Celem Magdy i Kamila właściwie nie było zaprojektowanie mebli, ale „odnalezienie takich pozycji, które ciało wybiera intuicyjnie”. Koio, Apa i Duże Bo bez użytkownika i jego emocji nie mają żadnej wartości. Dopiero interakcja z człowiekiem nadaje im znaczenie. Podobnie rzecz się ma w przypadku prac znakomitych grup projektowych Go Ping Pong z Danii lub Front Design ze Szwecji, które uprawiają dizajn niekomercyjny, analizując przede wszystkim relacje między przedmiotem a jego odbiorcą.
(2+3D nr 18)
(2+3D nr 18)