2005
autor
Zofia Strumiłło (PL)
tytuł
Muzyczny pac zabaw
dyplom
magisterski
uczelnia
ASP w Warszawie, Wydział Wzornictwa Przemysłowego
promotor
ad. II st. Jerzy Porębski
Dokonujący wyboru nie mieli wątpliwości co do jakości tej pracy – 
po pierwsze jasność przesłania, po drugie klarowność przekazu. Autorka zauważyła w rozwoju psychomotorycznym dzieci w wieku 5–9 lat dwie cechy charakterystyczne – dużą potrzebę ruchu oraz pojawiające się w tym czasie zainteresowania muzyczne, szczególnie u dzieci uzdolnionych. Zaproponowała pięć dużych przyrządów-instrumentów – grzechotniaka, kalimbolejek, klikacza, piszczaka oraz tu linejki – z których można wydobywać dźwięki potrząsając, podskakując, wspinając się, skacząc, uderzając. Dla przykładu, grzechotniak to kilka rur z polipropylenu zakończonych ceramiczną główką wypełnioną kulkami z metalu, drewna lub plastiku. Potrząsana oburącz rura wydaje dźwięki podobne do grzechotki. Każdy przyrząd inaczej dźwięczy i wymaga innej aktywności ruchowej. Formy instrumentów oraz ich dźwięki pozostają w zgodzie z pop-kulturową modą młodzieżową. W opisie pracy projektantka odwołuje się do doświadczeń Carla Orffa, niemieckiego kompozytora, który przywiązywał dużą wagę do wychowywania dzieci poprzez ruch w powiązaniu ze słowem, rytmem i muzyką. Uważał, że te formy nauki, o żywiołowym i radosnym charakterze, jednocześnie wyzwalają inwencję twórczą i pomysłowość. Jestem przekonana, że muzyczny plac zabaw zachęci użytkowników do nieokiełznanej, głośnej improwizacji, więc z góry proszę o usytuowanie go z daleka od mojego miejsca zamieszkania.
(2+3D nr 18)