Projekt jest efektem analizy osobistego pamiętnika i plannera jako medium, które z jednej strony musi spełniać szereg warunków czysto użytkowych, z drugiej ma być atrakcyjny wizualnie oraz odzwierciedlać osobowość właściciela. Autorka postanowiła na nowo zdefiniować standardy pamiętnika jako przestrzeni łączącej to, co prywatne, z tym co wspólne, czyli dostępne w postaci niezapisanego jeszcze egzemplarza. Projekt ma jednak formę otwartą. Oryginalny pamiętnik jest stopniowo zapełniany informacjami, a każda kolejna strona wchodzi w interakcje z użytkownikiem. Autorka bada relacje pomiędzy wewnętrznym a zewnętrznym i na tych biegunach umieszcza dwie formy pamiętnika – w jednej jesteśmy swoim odbiciem w lustrze, a druga staje się jego redukcją. Dwa rozwiązania rozciągają się poza granice samego dziennika, są czytelne wizualnie, mimo że mają różne parametry. Dziennik staje się przestrzenią, w którą wchodzimy i tworzymy własne treści. Zmienne jest pole pisania, bo każdy arkusz ma swoją indywidualną specyfikę.