Efektem projektu Małgorzaty Mozolewskiej nie jest konkretny produkt, ale proces. Zadaniem, które postawiła przed sobą dyplomantka, było stworzenie współczesnego ornamentu. Udało jej się jednak wykroczyć daleko poza dywagacje o cechach formalnych. Powstał program komputerowy, który może być szczególnym narzędziem w rękach dizajnera. Projektant wprowadza do aplikacji dowolną bryłę, która stanowi punkt wyjścia przekształceń. W wyniku zastosowania specjalnego algorytmu następuje jej automatyczna transformacja w dekoracyjną ażurową strukturę, będącą jednocześnie ornamentem. Jej wirtualne modele można zmaterializować dzięki technologii druku 3D.
Jak zapewnia projektantka, „program uwzględnia kształt zadanej bryły, obciążenia i siły w niej działające, dodaje element przypadku, przez co uzyskiwana struktura jest funkcjonalna, a jednocześnie za każdym razem inna i nie do końca przewidywalna”. Owa nieprzewidywalność i element przypadku są jednymi z ciekawszych cech Ornamentu Strukturalnego Mozolewskiej. Tworzenie ażurowej konstrukcji rozpoczyna się u podstawy obiektu i stopniowo przechodzi ku górze – proces ten imituje rozrost formy organicznej. Pracę nad oprogramowaniem autorka poprzedziła dokładną analizą historii ornamentu. Projekt jest więc udanym połączeniem studium z historii sztuki, procesów naturalnych i nowoczesnych technologii.