Jak ważna jest wyobraźnia, to my projektanci wiemy najlepiej. A „cywilom” przypominają o niej ogłoszenia o pracy, w których do wszelkiej maści zawodów dopisywane jest modne ostatnio słowo „kreatywny” (niech się pakują młodzi i dynamiczni, lubiący pracę w zespole!). Istnieje jednak ciemna strona mocy, uosabiana nie tylko przez kreatywnych księgowych. Wyobraźnia kształtuje się w najwcześniejszych latach dziecięcych. I to właśnie wtedy jej nadmiar zmienia chrapiącą babcię w potwora „z komodo” (czyt. spod komody), a zejście do piwnicy po słoik ogórków wymaga od kilkulatka odwagi Tezeusza. Strachy te pełnią oczywiście ważną funkcję w rozwoju młodej psychiki, choć przedawkowane lub zignorowane przez rodziców mogą pozostawić po sobie traumę. Książkę Doroty Wątkowskiej postrzegamy jako takie antidotum, ale nie na wyobraźnię, lecz na urojone zagrożenia i drobne upokorzenia (kto nie pamięta idiotycznych rajtuzów zakładanych pod krótkie spodenki, brrrr!). To książka sprzyjająca rozmowie z dzieckiem, pięknie i nowocześnie narysowana. Treścią jest zebrana od znajomych autorki kolekcja autentycznych (i uroczych) dziecięcych koszmarów. Być może przez ten zabieg brakuje tu lubianej przez dzieci narracji. Zastąpiło ją dodające atrakcyjności przeniesienie poszczególnych scen w trzeci wymiar. Praca ta, wymyślona jako dobra zabawka, dzięki przykładom „z życia” uświadamia dorosłym, w jak odległym i bogatym świecie funkcjonują ich zwariowane pociechy. (Kuba Sowiński)